Een oneerlijke wereld

Hart ver scheurend. Dat is het vandaag. Wij hebben eerst genoten van een koninginnenontbijt. Om daarna met de DalhaDalha naar de school te gaan. Maar ze waren opeens de weg aan het reparen of wie weet wat ze aan het doen waren.. Dus we moesten een stukje om. Daar aangekomen, gewacht, een lerares was laat, geen idee waarom. Toen gingen we met Henny, Issa, Sanctus, leraar en mama en ik op pad. (Yvonne en Olivia wilden ook mee, want dat is daar logisch, als je met z'n allen gaat... Wij vonden dat ze prima alleen konden gaan.) We gingen op huisbezoek. Vandaag bij theresia.. Dit is echt heel erg. Niet te beschrijven eigenlijk. De kinderen zien er ongezond uit. Ze hebben enkel een koeienmest hut. Met daarin 1 bed. Voor een moeder en twee kinderen. Er liepen twee hele magere hondjes rond en een paar geiten. Het huis is van de opa van Theresia... De kleren waren vies er is geen elektriciteit en geen water. Eten was ook in geen velden te bekennen.. De moeder zag er heel ziek uit. Tawref gaat een huis voor haar bouwen... Maar dat wil niet vlotten. De moeder was mager en het geheel was echt heel heel erg heftig. Ze hadden zelfs niet eens stoelen, enkel een bankje... Toen hebben we gevraagd wat haar zou kunnen helpen. Ze was heel erg beschaamd. En durfde niks te vragen. Toen gevraagd werd wat ze echt nodig had, moest ze huilen. Ze had heel erge pijn in haar hoofd en zag er ziek uit. Wij konden niks anders doen dan haar meenemen naar het ziekenhuis. Gelukkig kende Henny wat mensen, dus ging het op Europese snelheid voor haar. We kregen meteen een dokter toegewezen. Na wat van hot naar her gestuurd te zijn, was er uiteindelijk een röntgenfoto en urinetest gedaan. Op de uitslagen moest 1,5 uur gewacht worden. Na 2 uur was duidelijk wat de mevrouw mankeerde, dus kon ze Dmde juiste medicijnen krijgen. Alles wordt per pin afgerekend, om corruptie tegen te gaan. Dit was voorheen namelijk het geval hier. Toen gingen we langs de apotheek, ook om voor ons malariapillen te halen. Het verhaal van deze moeder, benadrukt voor ons weer de noodzaak voor zorgverzekeringen. Helaas kunnen wij niet heel Moshi helpen. Dus beperken we ons tot de kinderen die naar het project komen. Dit is een voorwaarde om de zorgverzekeringen te vergoeden. Dit duurde allemaal tot een uurtje of 15:00. Dus toen hadden we wel even een koffietje en heerlijke milkshake verdiend. Die net zo duur was als de medicijnen... Zo krom deze wereld. Na deze onderbreking gingen we verder met de huisbezoeken, dit alles samen met Issa, Sanctus, Henny en wij. Issa en Sanctus weten iedereen te wonen. Want straatnamen, huisnummers of wegwijzers bestaan hier niet. We begonnen bij Samueli, hij woont bij zijn oma, omdat zijn ouders HIV besmet zijn en niet meer naar hem omkijken.. Het huisje van de oma is weggeregend en nu wonen ze bij ander mensen in, waarschijnlijk bij verre familie. Oma loopt altijd met hem naar school, omdat hij anders de weg kwijt raakt, het is ruim een uur heen en een uur terug. De oma is echt een schat van een vrouw. Onlangs is ze ziek geweest, maar ze kon niet langer blijven in het ziekenhuis, omdat er dan geen zorg was voor Samueli. We moesten even wachten tot ze omgekleed was. Maar toen trok ik het niet meer. Je emoties tonen in deze cultuur is lastig. Dus ik ging even om het hoekje staan. Toen kwam Samueli naar me toe en hield me een hele tijd vast om me te troosten. Dit is het tweede super arme gezin van vandaag en we moeten er niet aan denken wat er gebeurt als de oma wegvalt en in het andere gezin de moeder. We hadden theeblaadjes, suiker en zeep meegenomen. Ze waren er super blij mee!! Toen gingen we terug naar hun oude huis. Met de auto, en muziek, dit was een feest! Want waarschijnlijk hadden ze nog nooit in een auto gezeten. De 'woonsituatie' was schrijnend. Onbewoonbaar, weggespoeld en op instorten. Hier sliepen ze voorheen, op een plastic zak... Zonder licht, zonder stromend water. Zonder kussen, dekens, matras, musquitonet... Op de grond, op een plastic zak... Het is onvoorstelbaar en zo oneerlijk. Toen we wilden gaan, trokken we behoorlijk wat bekijks. Er kwamen wel tien kleine kindjes die we blij maakten met een 'high five' en het liedje Jambo Bwana. Wat was dat mooi en wat zijn ze allemaal lief voor elkaar. Wat een wereld, wat een wereld. We keken of Habiba thuis was, helaas was dat niet zo. Dus brachten we Samueli en bibi Samueli naar huis. Afscheid nemen en weten dat zij een koude nacht tegemoet gaan, zonder verwarming, dikke dekens, tandenpasta, zeep of een schone pyjama.. Dat doet me pijn en raakt me recht in m'n hart. Om de dag nog enigzins positief af te sluiten, gingen we naar Priscus. Voor hem is een huis gebouwd en het ziet er fantastisch uit!! Ze hebben 3 bedden (voor 8 mensen), banken en elektriciteit. Ze waren zo zo blij en dankbaar. Er was weer glans te zien in hun ogen! Één bed had helaas nog geen matras, dus daar gaan we achteraan. Omdat Priscus spasmen heeft en alleen in een bed slaapt, is dat wel erg nodig! Er was muziek te horen en het zag er gezellig uit. Dus dan is het heel mooi om deze vooruitgang te zien en goed af te sluiten. We gingen nog even wat eten. Wat voor mij echt heel confronterend is, omdat m'n gedachten constant bij de kids zijn, die misschien wel helemaal niks eten. De wereld is oneerlijk en de verschillen zijn zo groot. Gelukkig dragen wij beetje bij beetje bij een een fijnere wereld. Na het koningsmaal gingen wij terug naar ons hutje, met twee bedden, dikke matrassen, drie koffers vol met spullen en alle luxe die je je maar kunt wensen. Bedankt allemaal voor jullie donaties, jullie weten in ieder geval 100% zeker dat die goed terecht komen. Veel liefs en een paar tranen, van mama en mij. X